Historio

La greka estas vivanta eŭropa lingvo kun la plej longa seninterrompa skribita tradicio. La ĉefaj evoluaj fazoj de la greka ĝis la estiĝo de la moderna greka povas resumiĝi jene:

Interesas scii, ke la greka parolata de la plimulto, kaj konata kiel la popola lingvaĵo (δημοτική - dīmotikí) akiris sian oficialan statuson nur en la 1970-aj jaroj. Antaŭe oficiale favorita estis purista variaĵo nomita (καθαρεύουσα - katharévousa), kiu tre diferencas de la lingvo ĉiutage uzata de edukitoj.

Hodiaŭ la moderna greka estas malpli normigita ol la plej multaj aliaj eŭropaj naciaj lingvoj kun alternaj formoj por multaj gramatikaj formoj. Jen kelkaj ekzemploj pri la variaĵoj:

En ĉi tiu mallonga superrigardo montriĝas nur la plej vaste uzataj finaĵoj.

Gramatiko

Estas difinaj artikoloj por ununombro kaj plurnombro, dum nedifinaj artikoloj estas la samaj kaj aperas nur en la ununombro. Artikoloj tre vaste uzatas kaj aperas kun posesivoj, demonstrativoj kaj propraj nomoj.

Adjektivoj koincidas laŭ kazo, genro kaj nombro kun la substantivoj, kiujn ili modifas; multaj nombroj ne ŝanĝiĝas.

Komparativo kaj superlativo estas farataj aŭ per aldono de sufikso enhavanta –τερ- (-ter-) antaŭ la finaĵo, aŭ per aldono de la vorto πιο (pio, 'pli') antaŭ la adjektivo.

Regulaj (komparaj) superlativoj formiĝas per aldono de la difina artikolo al la komparativo.

Ankaŭ ekzistas alia superlativo, foje nomita la absoluta superlativo formita per sufikso enhavanta –τατ- (-tat-). Entute tio produktas kvar komparajn gradojn.

Verboj estas konjugaciataj laŭ tri personoj kaj du nombroj. La moderna greka ne havas infinitivon kaj uzas konjunkcion kaj personan formon, kiel en προτιμώ να πάω (protimṓ na páō. laŭvorte: 'mi preferas, ke mi iras'). En vortaroj verboj estas listigitaj per la unua persono singulara estanta tempoformo, kiel γράφω (gráfō, 'mi skribas') por skribi.

La moderna greka havas du voĉojn, aktivan kaj duon-pasivan; tiu lasta kaj plenumas la funkcion de pasiva voĉo kaj havas refleksivan sencon.

La moderna greka havas unu estantan, kvar pasintajn tri estontajn verbotempojn. La distingo inter finitaj kaj daŭrantaj agoj estas grava kaj en pasintaj kaj estontaj tempoj, kiel en έγραψα (égrapsa: Mi (fin)verkis ĝin') kaj έγραφα (égrafa: Mi verkis ĝin (kaj ne finis)').

Adverboj ne fleksiiĝas. Adverboj derivitaj de adjektivoj havas la saman formon kiel la neŭtra nominativa pluralo. Kiel adjektivoj la kompara formoj povas esti farata kun finaĵo aŭ per aldono de aparta vorto.